Kamis, 10 Juli 2014

Cerkak (Cerita Cekak) 2

Cerkak (Cerita Cekak)

Mendhung Lunga Papadhang Bakal Teka

Dening: Mentari Prastya N

Udan ket mau esuk ora terang-terang, malah saya deres wae. Kamangka iki wis jam 12 awan. Kudune jam semene iki srengenge wis ana ning dhuwur sirah, nanging langit malah katon saya peteng.
“Buk, dhahar rumiyin nggih?”
“Iya, Nduk. Ning sithik wae.”
“Mangga lenggah rumiyin, Buk. Niki kula dulang.”
Wis 5 dina iki ibu gerah. Piyambakipun nanging bisa turu ning kasur. Mangan wae ya kudu didulang, apa-apa kudu dicepakne. Ibu jane wis priksa ning dhokter, nanging ora suda-suda gerahe.
            Genep seminggu ibu gerah. Ibu mung turon, ora bisa ngapa-ngapa. Gerahe malah saya parah. Dhahare ya malah saya sithik, malah kadang ora gelem dhahar.
            Nganti ing sawijining dina, ibu muntah getih. Ibu langsung digawa menyang rumah sakit, ibu langsung dikon mondhok.
---
Wis seminggu ibu mondhok ning rumah sakit, nanging kondisine isig ajeg wae. Ragad rumah sakit ya saya akeh, kamangka pas kuwi gajiku durung mudhun, bapak ya padha wae. Aku lan bapak bingung arep bayar nganggo apa, nanging kuwi dakpikir keri wae, sing penting ibu ndang sugeng maneh.
---
            Dina iki kaya- kayane langit ambruk ning dhuwur sirahku. Lha piye, ibu gerah ora mari-mari, saiki bapak malah di PHK saka kantore amarga kantore bangkrut. Saiki gari aku sing diandhalke, aku sing nanggung kabeh ragad, saka ragad rumah sakit nganti ragad dinggo kaperluan omah.
            Gajiku sasi iki wis mudhun, tibakna gajiki dinggo nutup ragad rumah sakit wae ora cukup amarga saking akehe ragad rumah sakit. Wektu iku aku bingung banget, aku kudu golek duit kanggo bayar rumah sakit. Akhire, motorku dakdol kanggo bayar ragad rumah sakit. Dhuh Gusti, tulungana aku.
---
            Awan iki mau ibu dikuburke. Ibu wis 2 minggu ning rumah sakit, kayane iki dalane Gusti kanggo ibuku. Ibuku wis dikuburke, nanging nganti wengi iki luhku ora gelem mandhek. Aku ngrasa yen urip iki ora adil. Bapak diPHK, ekonomi keluargaku morat-marit, lan saiki ibu tilar donya.
“Ndhuk, sing sabar ya.” Kandhane bapak nguatne aku.
“Inggih, Pak.” Wangsulanku kanthi misek-misek.
“Kabeh wis ana dalane, Nduk.”
Aku ra mangsuli, aku mung meneng wae. Bapak banjur ninggal aku dewean ning kamar.
---
            Sesasi tak liwati karo bapak lan adhi-adhiku tanpa ibu, nanging aku wis kulina marang kahanan iki. Samsaya wektu iki aku wis oleh kerja tambahan. Ya lumayan lah, kerja tambahanku iki sithik-sithik bisa mbantu-mbantu tuku kaperluan kluargaku. Wiwit wektu iki, esuk nganti sore aku kerja ning kantor. Mulih saka kantor, aku aku kerja ning bimbel.
            Dina Minggu teka. Aku seneng yen Minggu teka, amarga ya mung dina iki aku bisa leren ning omah.
“Nduk, tukokna aku obat ning apotek kana. Kok sajake sirahku rada ngelu.”
“Nggih, Pak.”
Aku gage-gage langsung mangkat menyang apotek. Pancen wektu iki, bapak ringkih banget, sithik-sithik awake krasa ra kepenak terus.
            Apotek ora pati adoh saka omah, mila aku bisa cepet tekan. Aku gage-gage mlebu ning  njero apotek. Lagi arep mlebu, lha kok aku tabrakan mbi uwong.
“Nyuwun ngapunten, Mbak.” Kandhane wong kuwi mau.
“Nggih, mboten napa-napa.”wangsulanku cepet
“Lhoh, kowe Rahma, ta?”
“Nggih. Lha panjenengan sinten kok ngertos nama kula?” wangsulanku rada kaget.
“Walah, Ma. Apa aku beda banget ta kok kowe nganti lali karo aku? Aku iki Robi kanca SMPmu mbiyen.”
“Masyaallah. Kowe Robi?”
“Iya, Ma?”
“Saiki kowe wis dadi wong sukses, wis dadi dhokter malahan.”
“Halah, apa lho, Ma. Ngomomg-ngomong sapa sing lara, Ma?”
“Bapakku o, Rob.”
“Yowes, lanjut kapan-kapan wae. Kae pasienku wis padha nunggu.”
“Nggih, Pak dhokter.” Wangsulanku karo ngekek.
Robi ya melu ngekek. Robi lanjut mriksa pasien-pasiene. Aku langsung tuku obat.
---
            Wengi iki aku lagi nonton TV karo kluargaku. Ujug-ujug hapeku muni amarga ana sms. Nomere aku ra kenal, banjur tak buka sms mau, isine mangkene:“Rahma, lagi apa?”. Banjur sms mau tak bales: “Nyuwun sewu, niki sinten nggih?”. Ora let suwe bar tak bales, nomere mau telpon aku. Banjur tak angkat.
“Halo, assalamualaikum. Niki sinten nggih?” aku miwiti ngomong.
“Waalaikumsalam, iki aku Robi, Ma.”
“Owalah, kowe ta, Rob? Lha oleh nomerku saka sapa?”
“Saka Sari, Ma. Kanca  SMP dewe.”
“Iya, Iya. Ngomong-ngomong ana apa kok dengaren banget?”
“Ora ana apa-apa kok. Mung pengin nelpon kowe.”
Aku lan Robi telponan nganti wengi kae. Nganti-nganti lali wayah.
---
            Wiwit wengi kuwi, aku lan Robi malah saya cedhak. Saben dina Robi sms aku, lan saben wengi dheweke nelpon aku. Suwe-suwe aku karo Robi ya malah ana rasa. Kayane saiki deg-degan terus aku.
            Malem minggu iki, Robi ngejak dolan aku. Robi jemput aku ning omah. Aku krasa seneng banget bisa dolan karo Robi malem minggu iki. Wengi kuwi aku karo Robi lunga mangan ning lesehan pinggir dalan sing terkenal enake. Nanging atiku deg-degan terus ning jejere Robi.
“Ma, aku kepingin serius karo kowe.”
“Maksute apa, Rob?”
“Aku pingin kowe dadi calon ibu kanggo anak-anakku.”
Aku bingung ameh mangsuli apa. Aku seneng banget tapi aku isih kaget Robi ngomong kaya mengkana.
---
            Wiwit bengi kuwi, aku karo Robi resmi pacaran. Saben dina Robi saya apik karo aku lan keluargaku. Nganti sawijining dina, aku dijak Robi ketemu karo wong tuwane Robi. Aku wedi yen kluargane Robi ora bisa nampa aku, kamangka aku kan mung pegawai biasa, beda karo Robi sing dhokter.
            Tekan omahe Robi, aku saya wedi. Nanging Robi terus nenangke aku. Robi pancen calon bapak idaman kanggo sapa wae.
“Eh, mesti iki Rahma, ta?” ibune Robi nyalami aku karo ngambung pipiku.
“Nggih, Bu.”
“Bu, dijak mrene ta, Bu. Bapak ya pingin kenal karo calon mantune bapak.” Bapake Robi melu-melu ngomong.
“Iya, Pak. Kosek, ta.”
Aku mung mringis wae. Tibakna bapak ibune Robi apik banget lan ora katon mbedhak-mbedhake sapa wae. Aku seneng banget kenal karo wong tuwane Robi sing apik banget.
---
Tanggal 12-12-2012, aku lan Robi resmi dadi nganten. Aku seneng banget bisa duwe bojo sing sukses lan apik banget karo kluargaku. Mbiyen aku tau mikir yen urip iki ora adil. Tibakna Gusti pancen adil banget. Mbiyen aku lan kluargaku uripe susah, nanging saiki uripku lan kluargaku uwis kepenak.
Wis setahun aku nikah karo Robi, saiki aku diwenehi meneh kanugrahan saka Gusti. Kamangka wektu iki aku wis ngandhut 5 sasi, aku ra sabar nunggu anakku lair.
Pancen, Gusti Allah Maha Adil. Mendhung ilang, mesti pepadhang bakal teka.

   

Tidak ada komentar:

Posting Komentar